Minimalnie inwazyjna dekompresja i operacja zespolenia odcinka lędźwiowego

1) Minimalnie inwazyjna hemilaminektomia lędźwiowa

Jedną z ważnych zasad małoinwazyjnej dekompresji odcinka lędźwiowego jest zachowanie ścięgnistego punktu przyczepu mięśnia wielodzielnego na wyrostku kolczystym. W tradycyjnej laminektomii całkowitej usuwa się wyrostek kolczysty i naciąga się mięsień wielodzielny w obie strony. Podczas zamykania rany nie można naprawić punktu początkowego mięśnia wielodzielnego do wyrostka kolczystego. Jednakże, stosując technikę semilaminektomii, można przeprowadzić całkowitą dekompresję kanału kręgowego jednostronnie przez kanał roboczy. Pochylenie kanału roboczego do tyłu odsłania dolną część wyrostka kolczystego i przeciwległą płytkę kręgową. Delikatnie naciśnij worek opony twardej, aby usunąć więzadło żółte i wyrostek stawowy górny po stronie przeciwnej, kończąc w ten sposób klasyczne jednostronne podejście do obustronnej dekompresji. Budowa anatomiczna górnego odcinka lędźwiowego kręgosłupa różni się od budowy dolnego odcinka kręgosłupa lędźwiowego. Na poziomie L3 i powyżej płytka kręgowa pomiędzy wyrostkiem kolczystym a wyrostkiem stawowym jest bardzo wąska. W przypadku zastosowania dostępu jednostronnego w celu odbarczenia zachyłka po tej samej stronie konieczne jest większe wycięcie wyrostka stawowego górnego po tej samej stronie. Inną opcją jest zastosowanie techniki dojścia obustronnego, która polega na dekompresji prawego bocznego zachyłka poprzez lewą hemilaminektomię i odwrotnie. W badaniu wykorzystano tę dwustronną technikę dostępu do dekompresji 7 segmentów u 4 pacjentów, przy całkowitym średnim czasie operacji na segment wynoszącym 32 minuty, średniej utracie krwi 75 ml i średnim czasie pobytu w szpitalu pooperacyjnym wynoszącym 1,2 dnia. Wszyscy pacjenci z przedoperacyjnym chromaniem neurogennym ustąpili bez powikłań.

W wielu badaniach oceniano bezpieczeństwo i skuteczność minimalnie inwazyjnej tylnej dekompresji odcinka lędźwiowego. Zwrócono uwagę na krzywą uczenia się małoinwazyjnej chirurgii kręgosłupa, a na początkowych etapach niektórych badań odsetek powikłań jest stosunkowo wysoki. Firma Ikuta przedstawiła swoje doświadczenia w stosowaniu jednostronnego podejścia do obustronnej dekompresji odcinka lędźwiowego kręgosłupa w leczeniu zwężenia odcinka lędźwiowego kręgosłupa, przy czym u 38 z 44 pacjentów wykazano dobrą skuteczność krótkoterminową. Wskaźnik punktacji JOA poprawił się średnio o 72%. Powikłania pooperacyjne są mniejsze, a w porównaniu z operacją otwartą śródoperacyjna utrata krwi jest znacznie zmniejszona. Znacząco zmniejsza się zapotrzebowanie na pooperacyjne środki przeciwbólowe, a pobyt w szpitalu znacznie się skraca. Częstość powikłań wynosi 25%, w tym 4 przypadki uszkodzenia opony twardej, 3 przypadki złamań wyrostków stawowych dolnych po stronie dostępu chirurgicznego, 1 przypadek zespołu ogona końskiego wymagającego ponownej operacji po operacji i 1 przypadek krwiaka nadtwardówkowego wymagającego ponownej operacji.

W prospektywnym badaniu Yagi 41 pacjentów ze zwężeniem odcinka lędźwiowego kręgosłupa losowo podzielono na dwie grupy: jedna grupa (20 przypadków) przeszła minimalnie inwazyjną dekompresję endoskopową, a druga grupa (21 przypadków) przeszła tradycyjną dekompresję laminektomii, ze średnim czasem obserwacji: do 18 miesięcy. W porównaniu z grupą poddaną tradycyjnej laminektomii dekompresyjnej, grupa poddana zabiegowi minimalnie inwazyjnej dekompresji charakteryzuje się krótszym średnim pobytem w szpitalu, mniejszą utratą krwi, niższym poziomem izoenzymu mięśniowego kinazy kreatynowej we krwi, niższym wynikiem VAS dla bólu dolnej części pleców rok po operacji oraz szybszy powrót do zdrowia. U 90% pacjentów w tej grupie uzyskano zadowalającą dekompresję neurologiczną i złagodzenie objawów. Nie odnotowano przypadków pooperacyjnej niestabilności kręgosłupa. Castro użył rurki roboczej o średnicy 18 mm do przeprowadzenia endoskopowej operacji dekompresji kanału kręgowego u 55 pacjentów ze zwężeniem odcinka lędźwiowego kręgosłupa. W ciągu średnio 4 lat obserwacji 72% pacjentów osiągnęło doskonałe lub doskonałe wyniki, a 68% pacjentów oceniło subiektywną satysfakcję jako doskonałą. Wynik ODI zmniejszył się średnio, a wskaźnik punktacji VAS dla bólu nóg zmniejszył się średnio o 6,02.

Asgarzadie i Khoo zgłosili 48 przypadków zwężenia kręgosłupa lędźwiowego leczonych minimalnie inwazyjną dekompresją kręgosłupa lędźwiowego. Wśród nich 28 pacjentów przeszło dekompresję jednosegmentową, a pozostałych 20 pacjentów poddano dekompresji dwuetapowej. W porównaniu z grupą kontrolną, która przeszła tradycyjną otwartą laminektomię, w grupie minimalnie inwazyjnej występowało mniejsze średnie krwawienie śródoperacyjne (25 vs 193 ml) i krótszy pobyt w szpitalu (36 vs 94 godziny). 32 z 48 pacjentów obserwowano przez 4 lata po operacji. Sześć miesięcy po operacji tolerancja chodu u wszystkich pacjentów uległa poprawie, a 80% pacjentów utrzymała ją średnio do 38 miesięcy po operacji. W okresie obserwacji stale utrzymywała się poprawa wyników ODI i SF-36. W tej grupie przypadków nie wystąpiły powikłania uszkodzenia nerwów. W przypadkach zwyrodnieniowej kręgozmyku lędźwiowego skuteczna jest również minimalnie inwazyjna dekompresja kręgosłupa lędźwiowego bez zespolenia. Pao przeprowadził minimalnie inwazyjną dekompresję odcinka lędźwiowego kręgosłupa jedynie w 13 przypadkach zwężenia odcinka lędźwiowego kręgosłupa połączonego z kręgozmykiem lędźwiowym Ⅰ°. We wszystkich przypadkach pooperacyjnych wykazano dobre wyniki kliniczne i brak pogorszenia poślizgu. Sasai leczył 23 przypadki zwyrodnieniowego kręgozmyku lędźwiowego i 25 przypadków zwyrodnieniowego zwężenia kręgosłupa lędźwiowego, stosując jednostronne i obustronne techniki dekompresyjne. Po dwóch latach obserwacji, chociaż wynik neurogennego chromania przestankowego i wynik ODI w grupie ze zwyrodnieniowym kręgozmykiem lędźwiowym były nieco gorsze, ogólnie wyniki w obu grupach były podobne. Spośród 23 przypadków zwyrodnieniowej kręgozmyku lędźwiowego u 3 pacjentów wystąpiło zwiększenie poślizgu pooperacyjnego o ≥ 5%. Kleeman zastosował techniki dekompresyjne, które pozwoliły zachować wyrostek kolczysty i więzadło międzykolcowe, w leczeniu 15 pacjentów ze zwężeniem kręgosłupa lędźwiowego powikłanym zwyrodnieniową kręgozmykiem lędźwiowym, ze średnim poślizgiem wynoszącym 6,7 mm. Po średnio 4 latach obserwacji u 2 pacjentów wystąpiło pogorszenie poślizgu i objawów, a u 12 pacjentów uzyskano dobre lub doskonałe wyniki kliniczne.

2) Operacja przezforaminalnego zespolenia międzytrzonowego odcinka lędźwiowego

Przezforaminalne zespolenie międzytrzonowe lędźwiowe (TLIF) zostało po raz pierwszy zaproponowane przez Blume i Rojas, a promowane przez Harmsa i Jeszensky'ego. Technologia ta wyewoluowała z najwcześniejszej propozycji Clowarda dotyczącej tylnego zespolenia międzytrzonowego odcinka lędźwiowego (PLIF). Operacja PLIF wymaga rozległej dekompresji kręgosłupa i obustronnej trakcji korzeni nerwowych w celu odsłonięcia przestrzeni międzykręgowej w odcinku lędźwiowym, podczas gdy operacja TLIF polega na odsłonięciu przestrzeni międzykręgowej lędźwiowej z jednej strony przez otwór międzykręgowy. Dlatego w porównaniu z operacją PLIF wymagającą obustronnego zakończenia, operacja TLIF wymaga mniejszego nacisku na strukturę nerwową. Kolejną ważną zaletą chirurgii TLIF jest to, że umożliwia ona jednoczesną dekompresję tylnego odcinka lędźwiowego kręgosłupa i przedniego zespolenia międzykręgowego poprzez oddzielne tylne nacięcie.

Peng i in. porównali wyniki kliniczne i obrazowe małoinwazyjnej operacji TLIF z tradycyjną otwartą operacją TLIF. Wyniki dwuletniej obserwacji były podobne, ale w grupie minimalnie inwazyjnej początkowo odczuwano mniejszy ból pooperacyjny, szybszy powrót do zdrowia, krótszy pobyt w szpitalu i mniej powikłań. Dhall i in. retrospektywnie porównano 21 pacjentów poddawanych małoinwazyjnej operacji TLIF i 21 pacjentów poddawanych tradycyjnej otwartej operacji TLIF. Po dwóch latach obserwacji stwierdzono, że nie było różnicy w wynikach klinicznych pomiędzy obiema grupami. Natomiast w grupie otwartej zaobserwowano znaczny wzrost objętości krwawienia i wydłużenie pobytu w szpitalu. Selznick i in. uważają, że minimalnie inwazyjna operacja TLIF w przypadkach rewizyjnych jest technicznie wykonalna i nie zwiększa zgłaszanego wzrostu objętości krwawienia ani powikłań neurologicznych. Jednakże częstość występowania uszkodzeń opony twardej w przypadkach rewizyjnych jest stosunkowo wysoka, dlatego też minimalnie inwazyjna operacja TLIF w przypadkach rewizyjnych stanowi wyzwanie i powinna być wykonywana przez doświadczonych chirurgów małoinwazyjnych.

Prospektywne badanie Kasis i in. odkryli, że minimalnie inwazyjna operacja PLIF przy ograniczonej ekspozycji może zapewnić lepsze wyniki kliniczne i krótszy pobyt w szpitalu w porównaniu z tradycyjną operacją otwartą. Wierzy w 5 punktów: (1) zachowanie tylnej struktury kręgosłupa; (2) Unikaj złuszczania się na zewnątrz od wyrostka poprzecznego; (3) Całkowita resekcja obustronnych wyrostków stawowych i stawów; (4) Mniej powikłań uszkodzeń neurologicznych; (5) Unikanie stosowania autologicznego przeszczepu kości biodrowej jest ściśle powiązane z poprawą wyników klinicznych.

Oczekuje się, że tylna endoskopowa wymiana krążka międzykręgowego w najbliższej przyszłości skutecznie zastąpi operację częściowego zespolenia krążka międzykręgowego. Obecnie dostępne implanty zastępujące krążek międzykręgowy są przeznaczone do całkowitej wymiany, ale ze względu na ich duży rozmiar nie można ich wprowadzić w ramach tylnej chirurgii endoskopowej. Ray i in. opracowali protezę jądra miażdżystego, która działa jak poduszka utrzymująca wysokość krążka międzykręgowego. Obecnie dostępne są komercyjne implanty jądra miażdżystego. Raymedia i in. przeprowadzili badanie kliniczne dotyczące implantów jądra miażdżystego w Niemczech w 1996 r., a następnie kolejne badanie w Stanach Zjednoczonych w 1998 r. Raymedia i in. w 1999 r. podali, że u 101 pacjentów wszczepiono jądro miażdżyste. Chociaż Raymedia i in. podali, że u 17 na 101 pacjentów doszło do przemieszczenia lub przemieszczenia implantu, przy czym zdecydowana większość pacjentów nadal osiągnęła znaczną ulgę w bólu. Aby zminimalizować wystawanie lub przemieszczenie implantów jądra miażdżystego i promować rozwój małoinwazyjnej technologii wymiany krążka międzykręgowego, firma Advanced Biosurfaces (firma) opracowała zestaw technik wykorzystujących polimery, balony transportowe, cewniki balonowe i pistolety do wstrzykiwania polimerów. Polimerem tym jest poliuretan, który można polimeryzować na miejscu i ma silne właściwości mechaniczne w porównaniu z przemysłowymi polimeryzowanymi produktami medycznymi. Balon składa się z elastycznego materiału, który może znacznie się rozszerzyć po wstrzyknięciu polimeru do wypełnienia, ale balon jest nadal bardzo wytrzymały. Lekarze mogą dyfundować do przestrzeni międzykręgowej pod kontrolowanym ciśnieniem. Firma przeprowadziła szeroko zakrojone eksperymenty in vivo i in vitro, aby potwierdzić biokompatybilność polimeru w chirurgii stawu kolanowego. Badania te sugerują, że istnieje bardzo niewiele wymywalnych składników monomerycznych. W badaniach biomechanicznych modelu krążka międzykręgowego pobranego ze zwłok zasugerowano, że substancja ta może utrzymać normalną wysokość i właściwości biomechaniczne krążka międzykręgowego. Obecnie implanty jądra miażdżystego krążka międzykręgowego można wprowadzać z dostępu otwartego tylnego lub laparoskopowego przedniego. Ordway i in. opracował także urządzenie do wymiany krążka, zwane „hydrożelowym jądrem miażdżystym”, które można umieścić pod endoskopem. Niedawno SaluMedica i inni opracowali rodzaj protezy krążka międzykręgowego o nazwie Salubria, która jest mocnym i elastycznym hydrożelem. Według aktualnych doniesień może zmniejszać przepuklinę krążka międzykręgowego związaną z uszkodzeniem nerwów i bólem krzyża. Szacuje się, że wymiana krążka elastycznego Salubria będzie znaczącym ulepszeniem obecnie stosowanej chirurgii fuzyjnej, zapewniając protezę kręgosłupa, która lepiej odpowiada właściwościom biomechanicznym i naturalnym ruchomości odcinka lędźwiowego.

3) Minimalnie inwazyjna operacja osiowego zespolenia międzykręgowego z dostępu przedniego krzyżowego

Z biomechanicznego punktu widzenia możliwe jest umieszczenie narzędzi zespalających w pobliżu osi zgięcia kręgosłupa podczas wykonywania podłużnego ucisku trzonu kręgu. Jej rozwój jest jednak ograniczony ze względu na brak dostępnych narzędzi i przeszczepów. Ostatnio, zgodnie z serią badań na zwłokach i badań klinicznych, uzyskano przezskórny dostęp z przedniej przestrzeni krzyżowej do okolicy lędźwiowo-krzyżowej, aby uniknąć odsłonięcia przednich, tylnych i bocznych struktur kręgosłupa, bez uszkodzenia tylnych mięśni, więzadeł i tylnych elementów kręgów, ani wymagających wejścia do jamy brzusznej ani trakcji naczyń krwionośnych i narządów wewnętrznych. Zastosowanie technologii dwupłaszczyznowej fluoroskopii rentgenowskiej daje niezawodną gwarancję ograniczenia powikłań śródoperacyjnych.

Cragg i in. pierwsze zgłoszone przezskórne podejście przednio-krzyżowe (AxiaLIF) w przypadku zespolenia międzykręgowego L5/S1: ① Wykonaj małe nacięcie o długości około 4 mm obok nacięcia kości ogonowej, włóż igłę prowadzącą pod kontrolą fluoroskopii rentgenowskiej i wsuń się wzdłuż przedniej powierzchni kości krzyżowej dotrzeć do trzonu kręgu krzyżowego 1, ustanawiając kanał roboczy; ② Usuń krążek międzykręgowy L5/S1 i zeskrob płytkę końcową chrząstki, a następnie przeszczep kość do przestrzeni międzykręgowej; ③ Zastosowanie specjalnie zaprojektowanego urządzenia 3D ze stopu tytanu do wszczepienia i przywrócenia wysokości krążka międzykręgowego, uzyskując automatyczną dekompresję otworu korzenia nerwowego; ④ Przezskórne mocowanie od tyłu: Zapewnia natychmiastowe mocowanie 360° dla L5-S1. Kontrola kliniczna wykazała, że ​​u pacjentów z poślizgiem L5 i dyskogennym bólem dolnej części pleców L5/S1 leczonych za pomocą AxiaLIF wykazano znaczną poprawę w wynikach VAS i ODI w porównaniu z leczeniem przedoperacyjnym. Zostali wypisani w ciągu 24 godzin i wrócili do pracy w ciągu 15 dni. Po przeszczepieniu nie stwierdzono przemieszczenia, obluzowania ani deformacji kości krzyżowej, a wskaźnik zrośnięcia po 12 miesiącach wyniósł 88%. Marotta i in. przeprowadzili dalsze badania kliniczne, których wyniki są zachęcające. AxiaLIF jest metodą bezpieczną i skuteczną. AxiaLIF wymaga specjalistycznej technologii i wiedzy anatomicznej na temat niekonwencjonalnych podejść, a lekarze nie mają możliwości dotarcia do kanału kręgowego ani przeprowadzenia dyskektomii bezpośrednio pod bezpośrednim wzrokiem, co jest wyzwaniem dla chirurgów.

4) Operacja bocznego zespolenia międzytrzonowego odcinka lędźwiowego

Zespolenie międzytrzonowe lędźwiowe jest bardzo powszechną techniką, która ma trzy zalety: (1) usunięcie tkanki krążka międzykręgowego jako źródła bólu; (2) Niezwykle wysoka szybkość stapiania; (3) Przywrócenie wysokości przestrzeni międzykręgowej lędźwiowej i lordozy lędźwiowej. Zespolenie międzytrzonowe odcinka lędźwiowego obejmuje zrost międzytrzonowy przedni, zrost międzytrzonowy tylny, zespolenie otworu międzykręgowego lub endoskopowe zespolenie międzytrzonowe boczne z dostępu pozaotrzewnowego. W literaturze istnieją doniesienia na temat minimalnie inwazyjnego bocznego zespolenia międzytrzonowego przestrzeni zaotrzewnowej poprzez ścieżkę mięśni lędźwiowych. Technikę tę wykonuje się przez obszar zaotrzewnowy większego mięśnia lędźwiowego pod monitorowaniem neurofizjologicznym i pod kontrolą fluoroskopii, znaną jako minimalnie inwazyjna operacja zespolenia lędźwiowego DLIF lub XLIF.

Ze względu na fakt, że splot lędźwiowy znajduje się w tylnej połowie mięśnia lędźwiowego większego, ograniczone rozwarstwienie przedniej 1/3 do przedniej 1/2 powierzchni mięśnia lędźwiowego większego może zmniejszyć ryzyko uszkodzenia nerwów. Ponadto śródoperacyjne stosowanie monitorowania elektromiograficznego może również zmniejszyć ryzyko uszkodzenia nerwów. W przypadku leczenia przestrzeni międzykręgowych w odcinku lędźwiowym i wszczepiania urządzeń do zespolenia międzykręgowego ważne jest, aby unikać uszkodzenia płytki końcowej kości i określić kierunek zespolenia kostnego za pomocą fluoroskopii przednio-tylnej i bocznej. Fuzja międzykręgowa może osiągnąć pośrednią dekompresję otworu międzykręgowego poprzez przywrócenie wysokości otworu nerwowego i wyrównanie zwichnięcia kręgosłupa. Określ, czy tylna fuzja i dekompresja są nadal konieczne, w zależności od stanu każdego pacjenta. Knight i in. zgłosili wczesne powikłania u 43 pacjentek i 15 mężczyzn, którzy przeszli minimalnie inwazyjną operację bocznego zespolenia międzytrzonowego odcinka lędźwiowego: u 6 przypadków po operacji wystąpił czuciowy ból uda w przedniej części uda, a u 2 przypadków doszło do uszkodzenia korzenia nerwu L4 w odcinku lędźwiowym.

Ozgur i in. zgłosili 13 przypadków jedno- lub wieloodcinkowych bocznych zespoleń międzytrzonowych odcinka lędźwiowego. U wszystkich pacjentów zaobserwowano znaczną ulgę w bólu pooperacyjnym, poprawę wyników funkcjonalnych i brak powikłań. Ananda i in. zgłosili 12 przypadków jednoczesnego zespolenia międzytrzonowego bocznego i krzyżowego L5/S1. Łączono średnio 3,6 segmentów i korygowano kąt Cobba z przedoperacyjnego 18,9° do pooperacyjnego 6,2°. Pimenta i in. leczyli 39 pacjentów technologią fuzji bocznej, ze średnim stopniem zespolenia wynoszącym 2. Kąt skrzywienia bocznego poprawił się ze średnio 18° przed operacją do średnio 8° po operacji, a kąt lordozy lędźwiowej wzrósł ze średnio 34° przed operacją do średnio 41° po operacji. Wszystkie przypadki mogą chodzić po ziemi i mieć w dniu zabiegu regularną dietę. Średnia utrata krwi wynosi mniej niż 100 ml, średni czas operacji to 200 minut, a średni czas pobytu w szpitalu to 2,2 dnia. Po operacji poprawiła się zarówno ocena bólu, jak i ocena funkcjonalna. Wright i in. zgłosili 145 pacjentów z wielu instytucji badawczych, którzy przeszli operację bocznego zespolenia międzytrzonowego odcinka lędźwiowego z powodu choroby zwyrodnieniowej odcinka lędźwiowego. Liczba połączonych segmentów waha się od 1 do 4 (72% to pojedyncze segmenty, 22% to dwa segmenty, 5% to trzy segmenty i 1% to cztery segmenty). Podporę międzykręgową (86% materiału PEEK, 8% alloprzeszczepu i 6% klatki międzykręgowej) zastosowano w połączeniu odpowiednio z białkiem morfogenetycznym kości (52%), demineralizowaną macierzą kostną (39%) i kością autologiczną (9%). 20% operacji wykorzystuje wyłącznie zespolenie międzykręgowe, 23% wykorzystuje system bocznych prętów śrubowych do wspomaganej stabilizacji, a 58% wykorzystuje tylny przezskórny system śrub nasady kręgosłupa do wspomaganej stabilizacji. Średni czas operacji wynosi 74 minuty, a średnia utrata krwi 88 ml. W dwóch przypadkach doszło do przejściowego uszkodzenia nerwu rozrodczego udowego, a w pięciu przypadkach doszło do tymczasowego zmniejszenia siły zgięcia stawu biodrowego. Większość pacjentów następnego dnia po operacji chodzi po ziemi i zostaje wypisana ze szpitala już pierwszego dnia po operacji.

Jeśli chodzi o małoinwazyjne techniki korekcji skolioz zwyrodnieniowych odcinka lędźwiowego w podeszłym wieku, Akbarnia i wsp. zgłosili 13 pacjentów, którzy przeszli wieloodcinkowe leczenie bocznego zespolenia z powodu skoliozy lędźwiowej większej niż 30°. Łączono średnio trzy segmenty, a we wszystkich przypadkach jednocześnie wykonano fuzję tylną i unieruchomienie. Po średnim okresie obserwacji wynoszącym 9 miesięcy zarówno skolioza, jak i lordoza lędźwiowa wykazały znaczną poprawę. Jeden przypadek wymagał operacji rewizyjnej ze względu na przemieszczenie implantu międzykręgowego, natomiast w innym przypadku wystąpiła przepuklina pooperacyjna w miejscu bocznego nacięcia zrostu. U wszystkich pacjentów w ciągu 6 miesięcy od operacji całkowicie ustąpiło osłabienie mięśni odcinka lędźwiowego lub drętwienie ud. W porównaniu z stanem przed operacją, krótkoterminowy pooperacyjny wynik VAS, SRS-22 i ODI poprawiły się. Ananda i in. uzyskali podobne wyniki w badaniu z udziałem 12 pacjentów, z segmentami fuzji w zakresie od 2 do 8 (średnia 3,64) i średnią objętością krwawienia wynoszącą 163,89 ml podczas dostępu przedniego i 93,33 ml podczas tylnego przezskórnego mocowania śrubą nasady. Średni czas operacji w przypadku chirurgii przedniej wynosi 4,01 godziny, a średni czas operacji w odcinku tylnym wynosi 3,99 godziny. Kąt Cobba poprawił się ze średniego kąta przedoperacyjnego wynoszącego 18,93° do średniego kąta pooperacyjnego wynoszącego 6,19°.

Proste zastosowanie klatek międzykręgowych do zespolenia przedniego zwiększa ryzyko powstania stawu rzekomego na skutek niewystarczającej stabilności początkowego odcinka zespolenia. W ostatnich latach w celu poprawy szybkości zrostu międzykręgowego zastosowano stabilizację z dostępu tylnego. Przezskórne mocowanie nasady tylnej (sekstant) to skuteczna metoda, która ma zalety polegające na uniknięciu uszkodzenia mięśni podczas operacji tylnej części ciała, zmniejszeniu śródoperacyjnej utraty krwi, szybkiej rekonwalescencji pooperacyjnej i poprawie szybkości zrostu. Jednak operacja jest złożona. Przezskórne mocowanie śrub fasetowych (PFSF) to skuteczna metoda wspomagania ALIF, charakteryzująca się niskimi wymaganiami technicznymi i niskim kosztem, która szybko zyskała popularność. Kandziora i in. porównali właściwości biomechaniczne PFSF, stabilizacji śrubą przezlaminarną i śrubą nasady lędźwiowej in vitro i odkryli, że stabilność biomechaniczna stabilizacji śrubą wypukłości lędźwiowej na początkowym etapie była podobna do stabilizacji śrubą przezlaminarną, ale nieco gorsza niż w przypadku stabilizacji nasady mocowanie śrubowe. Kang i in. podali, że przezskórne mocowanie śruby wyrostka stawowego (TFS) przeprowadzono pod kontrolą tomografii komputerowej, a wszystkie śruby zostały dokładnie wszczepione bez żadnych powikłań. Dalsze wyniki retrospektywnego badania Janga i wsp. na PFSF+ALIF i TFS+ALIF nie wykazały statystycznie istotnej różnicy w wynikach ODI i Macnab, wynikach chirurgicznych i szybkościach fuzji. Jednak to pierwsze wiązało się z większym ryzykiem chirurgicznym i bezpieczeństwem. Przezskórny PFSF może być skutecznym uzupełnieniem operacji śrubowania nasady tylnej.