Discectomía endoscópica mediante abordaxe do espazo intervertebral

A discectomía microscópica a través de canles minimamente invasivas é actualmente a técnica de cirurxía espinal minimamente invasiva máis utilizada para o tratamento da hernia de disco intervertebral. A discectomía lumbar mínimamente invasiva MED é unha nova técnica de cirurxía espinal mínimamente invasiva desenvolvida por Foley e Smith en 1997. A discectomía lumbar mínimamente invasiva MED aproveita as vantaxes da laminoplastia posterior tradicional e as técnicas mínimamente invasivas endoscópicas. Establece un abordaxe cirúrxico a través dunha serie de canles dilatadas e utiliza unha canle de traballo de 1,6-1,8 cm de diámetro para completar procedementos como laminoplastia, resección de pequenas articulacións, descompresión do canal radicular nervioso e resección do disco intervertebral que antes só eran posibles mediante cirurxía aberta. En comparación coa discectomía lumbar tradicional, esta técnica establece un abordaxe cirúrxico a través dunha serie de catéteres dilatados, sen necesidade de disección e tracción dos músculos paraespinais, e completa todas as operacións cirúrxicas dentro dunha canle de traballo de 1,6-1,8 cm de diámetro. Polo tanto, ten as vantaxes dunha pequena incisión cirúrxica, unha lesión muscular paraespinal leve, menos sangrado e unha rápida recuperación postoperatoria. Debido ao sistema avanzado de cámara e vídeo, o campo de visión cirúrxico amplíase 64 veces, o que permite unha identificación e protección máis precisas do saco dural, das raíces nerviosas e do plexo vascular dentro da canle espiñal na zona cirúrxica durante a cirurxía; Ao mesmo tempo, un campo cirúrxico claro garante a realización máis precisa de varias operacións cirúrxicas, evitando eficazmente as deficiencias dos campos cirúrxicos tradicionais de visión profunda e un dano significativo á estrutura da articulación ósea detrás da columna vertebral. Maximiza a preservación da integridade da estrutura composta do ligamento posterior da columna vertebral, reducindo así eficazmente a aparición de adherencia de cicatrices postoperatorias e inestabilidade lumbar.

Os cambios patolóxicos nunha zona específica determinan a colocación da canle de traballo. A cirurxía de descompresión lumbar mínimamente invasiva pode proporcionar unha descompresión suficiente na canle espiñal central, receso lateral e rexións do foramen intervertebral. Ademais, o tecido do disco intervertebral fóra do foramen intervertebral tamén se pode eliminar. Antes de realizar a descompresión en diferentes áreas, é necesario planificar a vía cirúrxica. Para a descompresión dos nervios extraforaminais, a canle de traballo pódese colocar na membrana do proceso transversal entre os procesos transversais. En primeiro lugar, determínase a membrana do proceso transversal e córtase o ligamento do proceso transversal para expor a súa raíz nerviosa de saída profunda. Unha vez que se determina a raíz nerviosa de saída, o tecido do disco intervertebral saínte pódese atopar na parte profunda da raíz nerviosa. Estudos recentes compararon a discectomía mínimamente invasiva coa cirurxía aberta tradicional, e os resultados mostran que a cirurxía mínimamente invasiva ten un dano tisular mínimo, unha interferencia nerviosa mínima, unha perda de sangue mínima, síntomas de dor posoperatoria leves, unha estancia hospitalaria curta e unha rápida recuperación e regreso ao traballo. Un estudo controlado aleatorizado entre a discectomía microcirúrxica aberta tradicional e a discectomía microcirúrxica minimamente invasiva a través dunha canle mínimamente invasiva mostrou que a cirurxía a través dunha canle mínimamente invasiva é máis segura e efectiva.

A nova tecnoloxía de discoscopia intervertebral (MED) desenvolvida por Foley e Smith é unha combinación perfecta de técnicas microcirúrxicas minimamente invasivas e técnicas endoscópicas. A cirurxía MED é semellante á discectomía microscópica aberta e pódese usar para a cirurxía de laminectomía, descompresión, foraminotomía e hernia de disco. A facilidade de operación, as amplas indicacións e as diversas funcións do MED facilitan aos cirurxiáns a transición da cirurxía tradicional á cirurxía endoscópica. Aínda que a visualización endoscópica non só proporciona un campo de visión cirúrxico claro e ampliado, senón que tamén facilita e é eficaz, só pode proporcionar imaxes 2D e adoita estar obstruída por hemorraxias e visualización pouco clara, o que non é tan bo como a discectomía microscópica. O avance da tecnoloxía de imaxe endoscópica e de fusión de imaxes endoscópicas pode axudar a mellorar este problema.

Controlar o sangrado é particularmente importante para calquera técnica de visualización, xa que o sangrado excesivo aumenta o risco de rotura do saco dural e lesión da raíz nerviosa. O sangrado fóra da duramadre ou ao redor das pequenas articulacións interfire coa incapacidade do cirurxián para seguir operando, pero pódense utilizar algúns métodos tradicionais como a discectomía microscópica (xel de coláxeno fibrilar, xel de tromboxano, esponxa de xelatina absorbible e pequena peza de algodón, etc.). Endius desenvolveu un dispositivo de electrocoagulación bipolar en miniatura (MDS) cunha funda de dobre capa, que se pode aplicar para a separación contundente, a succión de sangue e a hemostase de electrocoagulación. Ademais, adóptase un sistema endoscópico de dobre fonte de luz (infravermello/visible), que engade unha canle infravermella ao sistema laparoscópico actual. Este sistema pode detectar pequenas hemorraxias arteriales no ambiente de hemorraxia, identificar a localización específica do sangrado, axudar ao cirurxián a queimar rapidamente para deter a hemorraxia e reducir as operacións repetidas de hemostase cando o punto de sangrado non está claro.

Actualmente, a maioría dos endoscopios espiñais afirman ter un aumento de 20 x cando se usan fontes de luz xenón ou halóxena, e poden alcanzar os 3 x 104 píxeles. As técnicas de visualización recentes poden acadar 5 x 104 píxeles a través dun diámetro de fibra de 1,8 mm, o que é suficiente para a maioría das cirurxías actuais. A futura cirurxía endoscópica espinal beneficiarase de fibras máis pequenas, proporcionando máis espazo cirúrxico sen comprometer a calidade da imaxe. Outro avance é a iluminación dual. A endoscopia MGB usa un sistema de telescopio chamado Shadow, que integra dúas fontes de iluminación independentes nun endoscopio cirúrxico estándar de 30 °. Debido á estrutura de Shadow, pode proporcionar unha boa plasticidade e contraste, que se poden transformar en imaxes tridimensionais, logrando unha alta resolución e un campo de visión cirúrxico claro uniforme. Outra mellora na endoscopia espinal é o sistema antinebulización, xa que a renebulización despois da limpeza externa pode provocar interrupcións repetidas na cirurxía. Manter unha visión clara é particularmente importante para a implementación segura da cirurxía mínimamente invasiva da columna vertebral. En 1993, os estudosos estudaron engadir unha "vaíña" adicional (tubo exterior) aos endoscopios tradicionais, que pode limpar e secar a lente óptica en calquera momento, para que a lente permaneza limpa e non teña que ser retirada repetidamente do corpo do paciente. O desempañador engadido pode eliminar o fume xerado polos coitelos eléctricos cirúrxicos de alta frecuencia. Desafortunadamente, o sistema non pode evitar a atomización natural causada polo desequilibrio entre a temperatura da lente e a humidade na zona de traballo. Algunhas empresas tentaron engadir sensores e fíos de resistencia térmica detrás da lente para resolver este problema. Baseado na función de imaxe de alta definición (HDI) do chip CCD, pode proporcionar 2 millóns de píxeles dentro da liña horizontal de 1250, obtendo así un campo de visión cirúrxico máis claro.

O avance da tecnoloxía informática e da tecnoloxía endoscópica permitiu a reconstrución tridimensional de imaxes virtuais, que se sintetizan combinando imaxes preoperatorias con exploracións intraoperatorias e despois unidas a imaxes endoscópicas intraoperatorias. En cirurxía craneocerebral utilizáronse técnicas similares, que combinan a reconstrución de imaxes preoperatorias con imaxes de microscopio cirúrxico intraoperatorio. Isto pode axudar aos cirurxiáns a confirmar os límites dos tumores e eliminalos mellor. Recentemente, Mississauga (Canadá) desenvolveu un conxunto de cánulas neuroendoscópicas, que se poden usar para observar a posición do endoscopio baseándose en datos de resonancia magnética e TC. O software especial proporciona imaxes endoscópicas in situ e posicionamento tridimensional das posicións dos instrumentos. Outro desenvolvemento son as lentes de exhibición de cascos, que están conectadas a microscopios cirúrxicos, o que permite aos cirurxiáns observar os sinais de visualización transmitidos e o campo de visión cirúrxico. Nun futuro próximo, esta tecnoloxía tamén se pode usar en endoscopios de cirurxía da columna vertebral para compensar as deficiencias dos endoscopios da columna vertebral bidimensionais. As futuras melloras na tecnoloxía de imaxe tamén incluirán unha mellor resolución de imaxe óptica, un mellor enfoque como os microscopios cirúrxicos, unha mellor elasticidade e operatividade, maiores efectos de canle de traballo e mellora continua das imaxes 3D. Estas melloras poden levar a cirurxía endoscópica espinal a unha altura totalmente nova.